Experiencing life in Malawi

Hallo allemaal,

Weer tijd voor een update vanuit Malawi. Ondertussen zijn we 2 weken aan de slag op het project en beginnen we onze draai redelijk te vinden. Het is soms nog wel een beetje zoeken wat wij er precies kunnen betekenen en hoe we ons nuttig kunnen maken maar dat komt gelukkig steeds meer. Het leuke is dat we de mensen ondertussen een beetje kennen. Dit zorgt ervoor dat het gezellig en leuk is om samen te werken met het lokale personeel en de kinderen ontvangen ons met een knuffel of een high five. Een paar van de juffen hebben ons geholpen om de begroetingen van de verschillende dagdelen in het chichewa te leren dus kunnen we tot zo ver communiceren met de kinderen en hun moeders. Verder is de communicatie nog wel lastig hoor. Veel van de kinderen en moeders kunnen geen of slecht engels en snappen vaak niet wat je bedoelt. Of een kind zit van alles tegen me te vertellen in chichewa en ik heb geen idee wat ze zeggen. Maar we leren steeds meer woordjes dus het gaat de goeie kant op al gaan we het niet vloeiend spreken in deze 3 maanden.

Ik heb tot nu toe met veel verschillende onderdelen meegekeken. Om over alle dagen uitgebreid te vertellen is een beetje veel dus ik ga het maar proberen samen te vatten.
De 2 maandagen waren hetzelfde. In de ochtend heb ik geassisteerd bij de speechtherapie. In dit klasje zitten kinderen die niet of nauwelijks praten. Een paar kinderen zijn ook doof. We leren de kinderen doormiddel van spelen met blokjes, puzzels en boeken de basis woorden. We beginnen met de blokken. We trainen de kleuren en laten ze bouwen. Daarna wordt er gezongen. Liedjes waarin ze een bepaalde kleur moeten pakken of moeten tellen. Zingen en dansen kunnen ze hier allemaal. Daarna moeten ze puzzels maken en boeken lezen. Als dat klaar is word het actief. De tafels en stoeltjes gaan aan de kant, alle moeders zitten tegen de muur en de kinderen staan in het midden. Er wordt overgegooid met ballen en ze zingen en dansen weer. Ieder kind wordt geholpen door een van de ouders. Vaak zijn ze met hun moeders en soms is er een vader bij. Het is goed als de ouders het zelf doen omdat de speechtherapie maar 1x in de week is en zo leren de ouders hoe ze thuis ook met de kinderen kunnen oefenen. Beide maandagen was er een kind waarvan er geen ouder bij was dus dat was voor mij de uitgelezen kans om daar mee aan de slag te gaan. De eerste maandag was het een jongen van 14. Hij was tot zijn 4e ‘normaal’ waarna hij ineens uitvalsverschijnselen kreeg. Nu kan hij niet meer lopen en bijna niet meer praten. Als hij iets duidelijk wilde maken tikte hij me aan of pakte me hand. Afgelopen maandag was er een meisje die helemaal doof is. Ze had gehoorapparaten gekregen maar is deze verloren en geld voor nieuwe is er niet. Ze kan liplezen maar zelf praten lukt niet, ze maakt alleen geluiden. Het was leuk om met haar samen te werken want ze is heel slim. Ze wist precies wat ik bedoelde als ik iets aanwees of als ik haar iets wil laten doen en deed het allemaal vlekkeloos. Rond 11 uur is het tijd voor pauze en krijgen de kinderen porridge. Daarna gaan de kinderen buitenspelen en is het voor de leraren tijd om uit te rusten. En uitrusten zijn ze hier best wel goed in. Wij iets minder dus ga ik meestal na de porridge maar even mee naar buiten om wat met de kinderen te doen. De kinderen vinden het natuurlijk heel interessant en iedereen wil aan de beurt komen. Ja, zie dan maar eens uit te leggen dat het soms niet allemaal kan en dat het tijd is om te gaan terwijl ze je niet verstaan. Rond kwart voor 12 worden alle kinderen weer verzameld en moeten ze in het hoofdlokaaltje op de grond gaan zitten en wordt er door de hoofdlerares nog een gezamelijke les gegeven. De ene keer is het een Bijbelverhaal en de andere keren oefenen ze kleuren of verschillende soorten fruit. Daarna wordt er gebeden en is de schooldag klaar.

In de middag gaan we vaak op outreach. Op maandag en woensdagmiddag ga ik met fysiotherapeut Harry en met leraressen Mable en Mariam naar Ngwangwa. Dit is ongeveer 30 minuten rijden gezellig met z’n 4e in de tucktuck. Het zijn vooral onverharde wegen met grote gaten erin dus niet bepaald een rustig ritje maar dat hoort bij het Afrikaanse leven en maakt het juist avontuurlijk. Onderweg passeren we een paar kleine dorpjes en zitten de mensen me ongestoord aan te staren. Kinderen roepen azungu azungu: de chichewa benaming voor blanke. Je merkt duidelijk dat ze in de dorpjes eigenlijk nooit een blanke zien en dat vinden ze natuurlijk super interessant. De outreach wordt gedaan in een stenen gebouwtje zonder deuren met aan de zijkant een stenen bank. Kinderen van verschillende leeftijden komen hierheen voor onderwijs en therapie. De kinderen voor het onderwijs worden in 2 groepen verdeeld. De jonge kinderen leren tellen en het alfabet. De oudere kinderen krijgen les in vormen en kleuren en dit wordt gedaan in het engels. Waar ze hier een groot fan van zijn is herhaling en stampen. Alle rijtjes worden opgedreund totdat de kinderen ze uit hun hoofd kennen maar als je dan iets vraagt wat niet in het rijtje past dan weten ze het niet meer. Ik werk meestal samen met Harry de fysiotherapeut. Hij ziet kleine kinderen voor therapie en ook doen we assessments met de kinderen die ziek zijn. Veel kinderen hebben een klein boekje waar hun gegevens is staan en waar alle medische onderzoeken die ze laten doen ingeschreven worden. Zo hebben ze hun ‘dossiers’ altijd bij de hand. We kijken of we de moeder advies kunnen geven over wat ze moeten doen en als we op dat moment niks kunnen doen bespreken we het later op het project en kijken we of we iets kunnen regelen voor de kinderen. Vaak hebben ze geen geld om vervoer naar een kliniek te regelen wat het allemaal heel lastig maakt. Wij hebben zelf geen middelen bij ons om onderzoek te kunnen doen. Medicatie gaat alleen mee als de clinical officer en de nurse op outreach gaan en meestal is dit dan alleen de epilepsie medicatie. Verder moeten de zieke kinderen eigenlijk in de clinic van het project beoordeeld worden om een goed beeld te krijgen van wat ze hebben en of we zelf kunnen behandelen of dat we ze door moeten sturen naar een ziekenhuis. Om de week op maandagmiddag komen de heren van het voedingsprogramma ook op deze locatie om de kinderen te controleren op gewicht en krijgen ze voeding mee voor de komende tijd.

Wat ik nu ook een paar keer heb gezien en wat me wel interesseert is de gedragstherapie. Dit is iedere dinsdag en donderdag ochtend en wordt gedaan door Sylvia, zij is occupational therapist. Hier werken we met kinderen die naast hun beperking ook afwijkend gedrag vertonen. Vaak gaat het om kinderen die heel druk zijn en zich niet kunnen focussen op een bepaalde handeling. In het ene lokaal zit de grote groep met kinderen en hun ouder en in het andere lokaal nemen we kinderen die 1 op 1 begeleiding nodig hebben apart. Het doel van de therapie is om de kinderen rustig te krijgen en te laten ontspannen waarna ze een bepaalde taak moeten uitvoeren. Het kind tot rust brengen doen we door middel van druk op hun lichaam uit oefenen. Ze moeten op een mat gaan liggen en met een grote bal rollen we langzaam over hun hele lichaam. Ook gebruiken we borstels waarmee we druk uit oefenen op de armen en benen. In het begin proberen ze meestal onder de bal vandaan te rollen maar na een tijdje zie je ze ontspannen en blijven ze lekker liggen. Als het kind gekalmeerd is geven we ze een bepaalde opdracht om uit te voeren. Dit zijn simpele dingen zoals bijvoorbeeld ballen overleggen naar een andere bak of overrollen met een bal. De kinderen zijn snel afgeleid en het kost ze veel moeite om de opdracht uit te voeren. Na een tijdje zijn ze weer helemaal druk. Dan mogen ze even lekker stuiteren en springen en begint het hele proces weer opnieuw. Daarna moeten de kinderen weer terug naar de groep waar ze gezamenlijke activiteiten doen. Sylvia doet het super goed, je ziet duidelijk dat ze goed weet waar ze mee bezig is. Tijdens een gesprekje wat ik met haar had tijdens de pauze vertelde ze dat ze contact heeft via de mail met verschillende occupational therapist over de hele wereld om advies te vragen en casussen te bespreken als ze zelf even niet meer weet wat ze met een kind kan doen om het gedrag te verbeteren. Mooi om te zien dat ze zo’n passie heeft voor haar werk en de kinderen.

Om de week op donderdagmiddag wordt er in de middag een epilepsie clinic gedraaid. Dit is echt geweldig. Ze hebben het goed in elkaar gezet, dit koste wel wat tijd volgens Kathy maar nu loopt het super gestroomlijnd. Er komen verschillende mensen helpen vanuit andere klinieken of organisaties. In het hooflokaal van de school verzamelen de kinderen zich en wordt de traige gedaan. Ze worden gewogen en het aantal cm van de bovenarm wordt opgemeten. Er wordt gekeken of ze stabiel zijn of dat ze wat extra aandacht nodig hebben. Daarna worden ze verdeeld over de verschillende dokters en clinical oficers die de kinderen zien. In 1 kamer zit Kathy met een dokter die allen nieuwe patiënten ziet. In de andere lokaaltjes zitten clinical officers die de stabiele kinderen zien en waarschijnlijk alleen een verlenging van de medicatie nodig hebben. Ook kwam er een gepesioneerde kinderarts uit Amerika helpen. Hij werkt nu hier in een clinic en heeft regelmatig studenten die geneeskunde studeren. Dus hij kwam samen met 3 studenten. De studenten keken mee met verschillende personen. Ik keek zelf mee met de kinderarts: hij zag de patiënten die ziek waren of in de afgelopen periode een toename van insulten hadden. Dit was super leerzaam. Hij heeft veel uitgelegd over de medicatie en oorzaken waardoor het minder goed kan gaan. Zo kwam er een meisje die koorts had, we hebben haar laten checken op malaria en die test kwam positief terug. Een duidelijke oorzaak dus en direct een verklaring waarom ze meerder insulten had gehad. De medicatie werkte niet goed door de koorts. Ze kreeg een herhaling van haar medicatie mee en een kuur om de malaria te behandelen. Bij iedere dokter/clinical officer zit een medewerker van het project die de patienten registreert in een groot boek en voor ons vertaald. Als de patient gezien is wordt er in hun medische kaart geschreven hoe het gaat, welke hoeveelheid medicatie ze mee mogen en wanneer ze terug moeten komen. Daarna gaan ze met hun boekje naar het lokaaltje wat omgetoverd is tot apotheek. Op de tafel is alle medicatie uitgestald. De medicatie wordt uitgeteld en meegegeven. De patienten krijgen voor maximaal 3 maanden medicatie mee. Patienten die niet stabiel zijn korter omdat ze na een paar weken gecontroleerd moeten worden. Soms wordt er een uitzondering gemaakt als er een patient van heel ver komt en geen geld heeft om snel weer te komen. Dan wordt er wel eens een grotere voorraad meegegeven. Er worden ook klamboes uitgedeeld aan de mensen die deze nog niet hebben. Dit loopt zo de hele middag door. Het wisselt hoeveel patienten er komen. Een normaal aantal patienten voor een middag is ongeveer 40. De hoeveelheid patienten die er komt heeft vooral te maken met het weer. Als het slecht weer is, is het een stuk rustiger maar is het die keer daarna enorm druk.

Ik vond de epilepsie clinic echt super dus ging ik afgelopen week met onze eigen clinical officer Wedson en verpleegkundige Chisomo mee op outreach om epilepsie controles te doen bij kinderen die stabiel genoeg zijn en niet helemaal naar de kliniek hoeven of kunnen komen. We gingen naar 2 verschillende plekken met de minibus. In de ochtend naar Nsalu en de middag naar Njewa. Ik was rond 7.20 uur thuis vertrokken en kwam iets voor half 9 aan bij de clinic waar we afgesproken hadden. Rond 9 uur vertrokken Wedson en ik richting het project. Chisomo moest eerst nog iets anders doen dus die zouden we ergens onderweg wel weer tegenkomen. Het eerste stuk van de rit ging redelijk vlot. We stapten bij Cross Roads hotel uit om over te stappen op een andere minibus. Hier zou chisomo zich weer bij ons aansluiten. Na een tijdje wachten probeerde Wedson haar te bellen wat al niet helemaal vlekkeloos ging. Toen hij haar uiteindelijk te pakken had bleek dat ze al voorbij was gekomen en al onderweg was naar Nsalu. Dus hebben wij ook maar snel een minibus gepakt zodat we niet veel later aan zouden komen. Dat is alleen helaas niet gelukt. De minibus chauffeurs zijn hier nogal bang voor de politie omdat ze vaak te veel mensen in hun busje hebben zitten of omdat ze hun papieren niet op orde hebben. Als ze dus horen dat er ergens politie staat gaan binnendoor rijden. En binnendoor betekent echt binnendoor. Kleine zandwegen met veel gaten. Na een tijdje rijden zei Wedson this is area 47 sector 5. Ik whattt?? Ik woon in area 47 sector 4, I’m almost home.. Ik liep hier een paar uur geleden. Het enige wat we dus gedaan hadden tot nu toe is wat rondjes gereden. Na een klein sturkje verharde weg kwam de volgende binnendoor weg. We zaten lekker warm met 21 volwassenen en 4 kinderen in het busje en werden goed door elkaar geschud. Uiteindelijk kwamen we rond kwart over 11 aan in Nsalu en dachten we laten we maar snel beginnen. Nu bleek er was maar 1 kind voor de epilepsie controle. Het ging goed en het enige wat ze nodig had was een verlenging van de medicatie. Er waren nog meer collega’s daar dus hebben we Yotham (nutritionist) nog even geholpen. Ondertussen kwamen er een man en een vrouw aanlopen die tegen Wedson begonnen te praten. Wedson riep mij en zei dat de vrouw me graag gedag wilde zeggen. Ik begroete haar in chichewa waarna ze nog wat tegen me zei wat ik niet verstond. Wedson vertaalde het voor me en ze bedankte me dat ik hier was om te helpen. Toen we weer terug wilde moesten we wachten tot het minibusje vol was. Eerder gaan ze namelijk niet rijden. We hebben onze plekken gereserveerd en zijn een eindje verderop aan de rand van een bos zitten wachten onder genot van afrikaans eten: maiskolf en bananen. Uiteindelijk ging het minibusje en gingen we op weg naar Njewa. Helaas ging dit ook niet helemaal zoals we hoopten. Na een tijdje gereden te hebben stopte het busje en moesten uitgerekend wij uitstappen. De chauffeur had gehoord dat er weer politie stond en aangezien wij aan het eind van de weg toch de andere kant op moesten konden wij eruit. Nadat ze 5 minuten ruzie hebben gemaakt over hoeveel we moesten betalen zijn we lopend verder gegaan. Na een klein half uurtje lopen kwamen we rond 14.15 uur aan in Nsalu. Hier was ik die dinsdag daarvoor ook geweest met Treza de lerares voor doven en blinden. Toen zijn we na een paar uur wachten weer gegaan omdat er geen kinderen waren. Toen we aankwamen was er 1 kind voor fysiotherapie die al bijna klaar was met de therapie. Na een tijdje wachten kwamen er nog 2 kinderen voor Mariam de lerares en nog 1 voor Shoeby de fysiotherapeut. Maar helaas geen kinderen voor de epilepsie controle. Rond kwart over 3 zijn we maar naar huis gegaan. Het busje die we hadden reed niet bepaald in de richting waar ik heen moest dus ben ik maar uitgestapt en gaan lopen. Na een uur lopen kwam ik thuis aan. Moe, niet echt voldaan maar wel een interessante dag achter de rug. Welkom in Malawi zo kan het dus ook. Soms is het wel frustrerend maar het hoort er ook wel weer bij. We kunnen nooit van te voren weten hoeveel kinderen er op een outreach komen en moeten we wel gewoon heen om het vertrouwen te behouden. Gelukkig is het heel gezellig met onze collega’s en hebben we wel gesprekstof voor onderweg.

Afgelopen woensdag zou ik ’s middags met Harry meegaan naar Ngwangwa maar hij zei dat iemand hem gebeld had en daar moet hij eerst even heen. Hij vroeg of ik mee wilde of dat ik in het schooltje wilde wachten. Ik had geen idee wat we gingen doen maar dacht mee is allicht beter dan wachten. We kwamen aan bij een bijbelschool. Hier worden pastors opgeleid en daarnaast zit er ook een highschool. Harry was hier 1x eerder geweest omdat hem gevraagd was of hij een bijbel gedeelte met de kinderen wilde behandelen. Nu hadden ze hem gebeld of hij dat weer wilde doen omdat de pastor in opleiding die het normaal deed niet kon. Harry is heel actief in de kerk en onder de tieners in zijn regio en doet dat werk met liefde. We moesten even wachten tot de school uitkwam. Terwijl we wachten vertelde hij mij wat hij allemaal doen in de kerk en daarnaast onder de jeugd uit de community. Echt geweldig om te horen. Toen was de school uit en stroomde het gebouw waar we stonden te wachten vol met ongeveer 200 kinderen. Het was 1 grote chaos. Ik vroeg Harry lachend: hoe bel je van plan om ze allemaal stil te krijgen maar gelukkig was daarvoor de leraar aanwezig. Na een openingsgebed werd Harry verwelkomd. Een groot gejoel ging op. Hij begon met zingen en natuurlijk op z’n afrikaans. Hij zong een zin en alle 200 jongelui kwamen erachteraan. Na wat lol en gezang ging hij een verhaal vertellen. In het verhaal ging het over de tekst uit Johannes 3:16: want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder die in hem gelooft, niet verderve, maar het eeuwige leven hebben. Het werd muisstil in de zaal, iedereen luisterde aandachtig en Harry vertelde vol passie over het evangelie. Een echt kippenvel moment. Daarna werd er weer gezongen en sloot hij af met gebed. Toen mochten ze naar huis. En natuurlijk was ik weer een zeer interessant object in de zaal. Ze gaven me een hand, wilde me naam weten en waar ik vandaan kwam. Sommigen vroegen nog wat dingen aan Harry met betrekking tot het verhaal wat hij verteld had. Toen we op de terugweg in de tucktuck zaten vroeg hij wat ik er van vond. Ik was nog steeds onder de indruk: in een woord Amazing!! Wat was ik blij dat ik mee was gegaan en niet mijn tijd heb uitgezeten in de school.

Volgens mij hebben jullie wel even genoeg te lezen ;) Ik zou nog veel meer kunnen vertellen maar laat het hier toch maar bij voor nu. Er zijn nog meer dingen die ik gezien heb. Geen een dag is saai, iedere dag is het weer een verrassing wat je allemaal gaat beleven. Ik ga lekker door met genieten hier.

Lieve groetjes Fennande