Back in Africa and it feels amazing

Molibwanji (hallo hoe gaat het?),

Een blog schrijven dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik zit het al 3 dagen voor me uit te schuiven maar moet er nu toch maar aan geloven. Het is niet dat ik het niet leuk vind maar meer dat ik niet weet wat ik er allemaal wel en niet in moet zetten. Ik zou alleen over vandaag al een hele blog kunnen schrijven.

Week 1 in Malawi: die week is echt voorbij gevlogen. Maandagavond werd ik uitgezwaaid door familie en vrienden. Door alles wat ik in de achterliggende week allemaal al gezien en meegemaakt heb lijkt het eigenlijk al veel weer langer geleden. Na een reis van bijna 17 uur landen we in een totaal andere wereld dan Nederland. Lilongwe international airport is wel ff wat anders dan Schiphol. Op 3 kleine vliegtuigjes en ons vliegtuig na was het vliegveld leeg. We werden daar opgehaald door taxichauffeur Rachid. Hij had lokale simkaarten voor ons zodat we direct een lokaal nummer hadden en op het vliegveld konden we internet kopen en erop laten zetten. Rachid bracht ons naar het kleine doinggoood huis waar we door Lieke en Tessa ontvangen werden. Toen we aankwamen bleek dat de stroom het niet deed. Dus telefoons opladen zat er nog even niet in. Een warme douche ook niet dus dat werd een koude douche. dinsdagavond arriveerde Juliëtte en Rosemarie. We waren allemaal moe van de lange reis dus gingen lekker op tijd ons bed in.

Woensdagochtend werden we om 9 uur (Afrikaanse tijd dus dat werd half 10) opgehaald door Elina, zij komt zelf uit Lilongwe en werkt bij een toeristen bureau wat allemaal reizen organiseert. We gingen op city tour. Welkom in Afrika. Met de minibus gingen we richting de stad. We moesten vanaf ons huis ongeveer 5 min lopen om bij de plek te komen waar je aan de straat kan gaan staan om met een minibus mee te gaan. Daar moesten we een tijdje wachten omdat alle busjes die voorbij kwamen vol zaten. Uiteindelijk kwam er dan toch een waar we nog wel bij konden. Lekker op elkaar geduwd gingen we op weg naar de stad. Bij carpark stapten we uit: een plek waar veel minibussen en tucktucks bij elkaar staan. Een soort van station waar het heel druk is. Vandaaruit gingen we de stad door. Eerst een winkelcomplex met een supermarkt, de Game voor ons bekend want die heb je ook in Zuid-Afrika daar kan je echt alles kopen wat je wil hebben. Verder zitten er nog wat kleine winkeltjes. We liepen door naar de craft market. Hier kun je veel souvenirs kopen en moet je goed afdingen om een ‘normale’ prijs te betalen. Iedereen had natuurlijk een special price voor ons en wilde te graag wat verkopen. Na de markt gingen we wat drinken bij Kboko hotel midden in de stad. Dit hotel is van een Nederlander en een lekkere plek om even bij te komen. Daarna was de groente en fruit markt aan de beurt. Een grote markt met heel veel kraampjes. Kraampjes op z’n afrikaans dus gemaakt van takken enz. De groente lag netjes soort bij soort. De kraampjes zijn ook goed bemant, bij ieder kraampje staan of zitten minstens 3 mannen. Ons aanpreekpunt op de markt ik Peter, tegen hem kunnen we vertellen wat we nodig hebben en als hij het zelf niet heeft gaat hij het bij een van zijn buren kopen. Zo voorkomen we dat we de hoofdprijs betalen. Na de groente en fruit markt hebben we boodschappen gedaan en zijn we door tucktuck William weer thuisgebracht.

Donderdag ochtend bij het opstaan bleek er geen stromend water te zijn. Dat is wel even omschakelen hoor. s ochtends gingen we kennismaken op het project. Janneke (regiocoördinator van Doinggoood in Malawi) haalde ons op en bracht ons naar het project. Daar spraken we Kathy. Kathy is de oprichtster van het project Children of Blessings. We gingen in haar office zitten. Een klein kamertje met wat lege bureaus en plastic stoelen. Kathy heeft bijna 2 uur lang zitten vertellen hoe het project ontstaan is en wat ze allemaal doen. En wat ze allemaal doen is echt enorm veel. Binnen de stichting zijn minstens 10 verschillende projecten en er komen er nog steeds meer bij. Fysiotherapie, gedragstherapie, spreekuur voor ondervoede kinderen, epilepsiespreekuur, pre-school, special class voor de kinderen die zo beperkt zijn dat ze niet mee kunnen doen in de pre-school, spraak therapie voor kinderen die niet of nauwelijks praten, een klas voor doven en blinden. Dan denk je dan heb je wel veel ruimte nodig. Dat hebben ze eigenlijk ook wel maar die ruimte is er niet. Het bestaat uit 2 gebouwtjes ongeveer 4 minuten lopen van elkaar. De ene is de school en de andere is de clinic. Kinderen komen met hun moeders en soms vaders naar het project. Daar krijgen ze van lokaal personeel therapie en scholing. Iedere ouder begeleid zijn eigen kind. Er zit geen max aan het aantal kinderen wat geholpen kan worden, iedereen is welkom en kan hulp krijgen. Dit zorgt er voor dat de zaaltjes soms bomvol zitten. Naast alles wat ze op locatie doen, doen ze al deze dingen ook nog op de outreach locaties. 8 verschillende plekken om de stad heen waar kinderen die niet kunnen komen scholing en of therapie krijgen. Al met al genoeg te doen maar dat maakt het ook lastig om te kiezen. Je kan niet overal bij helpen dus ga ik de komende week op meerdere verschillende onderdelen meekijken. Daarna mag ik zelf kiezen wat me aanspreekt en waar ik me voor in wil zetten.

Vrijdag zijn we weer naar het project gegaan. Weer in de minibus en dat verveelt niet hoor. Geen 1 tochtje is saai. Halverwege de reis komen we bij een soort markt waar het naast de weg redelijk schuin loopt. Hier stoppen alle busjes en worden er zoveel mogelijk mensen in het busje gestopt. Hoe meer mensen hoe meer geld dus vaak kan er nog wel wat bij. We kwamen er aan en onze chauffeur liet zijn busje niet te voorzichtig naar beneden rijden waar hij door een groot applaus van de omstanders werd ontvangen. Het busjes zat al redelijk vol maar er kwamen er nog een paar bij. Uiteindelijk ging de deur nog net dicht en zaten we met totaal 21 personen binnen. Op het project aangekomen heb ik geholpen bij het spreekuur voor ondervoede kinderen. Aan de ene kant van de kamer zat de dokter die alle kinderen zag die ziek waren en aan de andere kant 2 voedingsassistenten. De kinderen werden gewogen door in de draagdoek aan de weegschaal te hangen. De bovenarm van de kinderen werden opgemeten en er werden wat vragen gesteld. Dan werd er aan de hand van het gewicht bepaald hoeveel zakjes voeding ze meekregen. Na de metingen moesten de moeders met hun kinderen meedoen aan de andere activiteiten en aan het eind van de ochtend konden ze de voeding ophalen. Dan zie je van alles voorbij komen, leeftijd van kinderen is echt niet te schatten doordat ze zo klein en mager zijn. Vrijdagmiddag is er niet zo veel te doen op het project. Het personeel heeft dan vaak een meeting. Dit gaf ons even de gelegenheid om bij te komen van alle indrukken.
Vrijdag eind van de middag zijn we verhuisd naar het grote doinggoood huis. Het is een prachtig huis met tot nu toe stroom en water.

Zaterdag zijn we naar de stad geweest om boodschappen te doen en hebben we lekker geluncht bij Kboko hotel. We waren weer erg geliefd onder de malawiaanse mannen. Aan aandacht ontbreekt het ons hier niet hoor. Zowel op de groente en fruit markt als bij carpark hadden we een groep om ons heen die ons wat wilden verkopen of die ons graag in hun minibusje wilden hebben. Eigenlijk waren we nog van plan om bij Crossroads hotel te gaan kijken. Daar zit een zwembad bij en kun je voor weinig geld lekker zitten. Maar daar hadden we al geen tijd meer voor. We moeten voor het donker binnen zijn omdat het dan niet veilig meer is op straat. Tegen half 7 ’s avonds wordt het donker en ’s ochtends rond half 6 is het weer licht. Zondag ochtend zijn we naar een internationale kerk geweest hier in de buurt. De kerk zit op het terrein van de African Bible College en is een kerk waar heel veel verschillende mensen en culturen bij elkaar komen. Het was een mooie dienst en wel een kerk waar we het 3 maanden volhouden denk ik.

Volgens mij is het voor nu wel even genoeg informatie. Vandaag heb ik echt een super mooie dag gehad maar daar vertel ik jullie in de volgende blog wel over. Het is echt geweldig om hier te zijn. Als je dan in zo’n taxi busje zit met een echt ‘afrikaans’ uitzicht. Mensen op straat, kraampjes met eten of andere producten, iedereen die je begroet met Hello, how are you? Kinderen die op je af komen rennen om even een knuffel te geven of je hand vast te houden. Dan is het gewoon puur genieten. Momenten waarin je beseft hoe rijk het is om hier te mogen zijn en een helpende hand te bieden. Het voelt ook weer als een soort van thuiskomen. Er zijn best wat overeenkomsten met Zuid Afrika maar ook heel veel verschillen. Het Afrikaanse ritme, de vriendelijkheid van de mensen, de natuur en omgeving: it feels amazing. Ik ga me hier de komende maanden wel vermaken hoor en zal proberen jullie op de hoogte te houden. Tot snel!