Enyoing and learning African life

Hallo allemaal, daar ben ik weer met een update vanuit een zon overgoten en warm Malawi. Jaahhh het regenseizoen loopt zichtbaar ten einde. In de avonden wordt het koeler maar overdag is het stralend weer. We hebben al gewoon een aantal dagen achter elkaar geen regen meer gehad en dat is voor het eerst sinds we hier zijn.

Blog nummer 5, 2/3 van de reis zit er al weer op. De tijd vliegt voorbij. 2 maanden geleden begon het avonduur. 2 maanden? Voor mij lijkt het al veel en veel langer dan 2 maanden. Als je me zou vertellen dat ik hier al een half jaar zat zou ik het ook bijna geloven. Nederland lijkt ver weg en erg lang geleden. Het is alsof je een soort van 2 levens naast elkaar hebt. Je zit nu helemaal in het leven hier en kan je bijna niet meer voor stellen hoe het is om in Nederland te zijn en niet hier. En dan over dik een maand verlaat je je leven hier om het leven daar weer op te pakken. Een heel vreemd idee. Maar zo ver is het nog niet en de komende weken mag ik hier nog even volop genieten.

En dat genieten dat lukt nog prima. Iedere dag valt er nog steeds wat te beleven. Ze gingen we zondag naar de kerk en dat doen we ook met de minibus. De ene minibus hier is meestal nog ouder en kapotter dan de andere en zo ook deze. Het probleem zat em in de deur. Aan de zijkant zit een schuifdeur die constant open en dicht gaat. Als dat niet goed werkt dan wordt je leven als conducteur toch wel een stukje lastig hoor. Minstens iedere minuut en meestal nog vaker moet er iemand in of uit het busje. Telkens als hij de deur open deed viel die er bijna uit en moest hij de deur er eerst weer goed inhangen voordat die weer dicht kon. Uiteindelijk leek hij het aardig onder de knie te hebben totdat wij eruit moesten. Toen zat de deur vast en kreeg hij em niet meer open. En het was natuurlijk super grappig dat het precies bij 2 blanke meiden gebeurde. Iedereen in het busje lag in een deuk. That’s Africa, welcome in Africa werd er vanuit verschillende hoeken geroepen. En ja ik moet eerlijk toegeven dat ik het ook echt grappig vond. Het hoort echt bij het leven in Africa.

Zo werkt ook het vervoer tijdens outreaches van het werk wel eens niet helemaal mee. Vorige week woensdag ging ik zoals gewoonlijk met de tucktuck naar Mngwangwa. Normaal zijn we daar met 4 a 5 personen maar dit keer was er ook de maandelijkse epilepsie controle dus zouden we er in totaal met 7 collega’s aanwezig zijn. Nu kunnen er altijd 4 met de tucktuck en de rest moet dan zelf vervoer regelen. Ik was samen met een fysiotherapeut, juf en verpleegkundige met de tucktuck en de clinical officer en nog 2 juffrouws zouden met ander vervoer komen. Maar dat andere vervoer is nog niet zo makkelijk. Het is een afgelegen plek waar bijna geen auto’s heen gaan. Er gaat een enkele minibus die kant op en die zit eigenlijk altijd stamp vol dus de enige optie die dan nog overblijft is dan de fietstaxi. En dat is niet niks. Minstens een uur achterop een fiets zitten over een zandweg met allemaal gaten. Dus eigenlijk was dat geen optie. Wij kwamen met de tucktuck netjes op tijd aan het het was door de epilepsie controle een stuk drukker dan anders. Het is altijd maar afwachten of er veel epilepsie patienten komen op de outreach clinics. Meestal zijn het er maar 3a4 maar nu waren het er een hele groep. We hebben een tijdje zitten wachten omdat heet nog vroeg was en de clinical officer die de epilepsie controles doet er nog niet was. Uiteindelijk schrokken we op omdat het al half 3 was en ze nog steeds niet gearriveerd waren. De verpleegkundige had de medicatie bij zich en er zat niks anders op om maar te beginnen zonder de clinical officer. We hebben de taken verdeeld. Alle patienten hebben een eigen medisch paspoort wat hun dossier is. Ze hebben dit altijd zelf bij zich zodat waar ze ook naar de dokter gaan de voorgeschiedenis bij de hand is en de dokter zijn bevindingen kan opschrijven. De boekjes moesten dus ingevuld worden, medicatie moest uitgeteld worden en er moest gecommuniceerd worden met de patiënt of ouder van de patiënt. Uiteindelijk heb ik alle boekjes gedaan. Gekeken welke medicatie ze gebruiken en ze een verlenging van de medicatie gegeven voor een maand. De verpleegkundige deed de communicatie, vroeg de patiënten of het goed ging, of ze geen insulten hadden gehad en niet ziek waren en legde ze uit op welk tijdstip ze welk medicijn moesten nemen en de hoeveelheid. De juf telde de medicatie. Perfect teamwork. Een uur en een kwartier lang hebben we als een malle gewerkt en alle patiënten gesproken en een verlenging gegeven. Uiteindelijk hadden we 23 patiënten gezien en was het de hoogste tijd om weer naar huis te gaan want het was al een stuk later dan dat we normaal naar huis gaan. Ondertussen waren de clinical officer en de 2 andere juffrouws nog steeds niet verschenen. Later bleek dat ze dus geen vervoer hadden kunnen regelen. Er was geen een auto langsgekomen waar ze bij mee zouden kunnen rijden en de minibus die die kant op ging zat helemaal vol. Het was een geluk dat bijna alle patienten stabiel en goed ingesteld waren op hun medicatie want anders was het nog ingewikkeld geworden zonder clinical officer om medicatie aan te passen.

Op de fysiotherapie hebben we sinds kort nieuwe patiëntjes, een tweeling van 10 maanden met allebei down syndroom. Moeder komt altijd alleen met de 2 meisjes, een op haar buik en een op haar rug. Ik weet niet precies waar ze vandaan komt maar hoogst waarschijnlijk moet ze wel een eind reizen voordat ze er is. De moeder is zichtbaar uitgeput van het vele werk en zorg wat de kleintjes met zich meebrengen. Om haar wat te verlichten en wat rust te geven nemen wij als vrijwilligers de prachtige dames maar al te graag over voor een paar uurtjes. We doen de therapie met ze, geven ze te eten en soms vallen ze lekker bij ons in slaap. De moeder zit erbij en kijkt toe hoe we de therapie toepassen. Soms doet ze de therapie zelf met een van de twee en dan doet een van ons de andere. Soms nemen wij ze allebei over. Het eten geven dat gaat niet altijd helemaal zo als geplant. Het is natuurlijk heerlijk om als je net een hap porridge in je mond hebt lekker met je hand in je mond te gaan zitten en het over heel je gezicht te poetsen. Dus regelmatig is het een grote smeerboel maar dat mag de pret niet drukken. Het zijn vrolijke meisjes die gelukkig redelijk goed op schema lopen kwa ontwikkeling tot nu toe. Maar toch blijft fysiotherapie en stimulans belangrijk bij deze 2. En is het natuurlijk voor de moeder heel fijn dat ze wat hulp krijgt in de verzorging van de twee en zelf even wat kan rusten.

Van een aantal mensen in Nederland had ik voordat ik hierheen ging wat geld gekregen. Juliette die op hetzelfde project werkt als ik had ook geld gekregen en dat willen we graag besteden om het project te helpen. In overleg met Janneke van Doinggoood en Kathy de manager van het project hebben we gekeken waar ze het geld goed voor kunnen gebruiken. Er zijn meerdere dingen nodig. Allereerst zijn er verschillende ruimtes in zowel de clinic als op de school wel aan een oplap beurtje toe. Er zitten gaten in de muren en de verf is afgebladderd. Daar gaan we dus mee beginnen. We hebben verschillende potten verf gehaald en zijn deze week begonnen want verven dat kunnen we heel goed zelf. We hebben gaten in de muur gedicht met cement, de muren een goede schoonmaakbeurt gegeven (waar ze ook al wel van opknapte) en nu kan het schilderwerk beginnen. Hier gaan we ons de komende maand verschillende middagen mee bezig houden. Best leuk om ook lekker praktisch bezig te zijn hier. Van het geld wat overblijft zullen verschillende materialen gekocht worden die nodig bij therapieën. Zo hebben ze stoeltjes nodig bij de fysiotherapie, therapie ballen bij de gedragstherapie, braille papier en speciale brillen voor in de blindenklas. Het geld kan dus goed gebruikt worden. Nogmaals bedankt daarvoor ook namens de mensen hier!

De laatste 10 dagen van ons verblijf hier in Malawi gaan Anja en ik vakantie vieren. Wat we precies allemaal gaan doen is nog niet helemaal duidelijk. Maar wat we in ieder geval wel gaan doen is een 4 daagse safari naar Zambia. We hebben ons laten vertellen dat het de beste safari op de wereld is. 4 meiden bij ons uit huis hebben de safari vorige week gedaan en ze vonden het geweldig. Dus die kans moeten we dan toch maar niet voorbij laten schieten. Verder gaan we waarschijnlijk nog wat aangeraden plekjes in Malawi bezoeken en hier in de buurt nog wat dagen doorbrengen. En natuurlijk nog even heel bruin worden voordat we terugkomen naar Nederland ;) Maar voorlopig eerst nog een paar weken werken en genieten van de kids.

Helaas is het weer niet gelukt om foto's bij mijn blog te plaatsen. Door slechte internetverbinding lukt het niet om ze te uploaden