Intensief, maar volop genieten!
Door: Fennande
Blijf op de hoogte en volg Fennande
06 Augustus 2014 | Zuid-Afrika, Gordons Bay
Lieve bloglezers,
Ik zag dat het al weer een hele tijd geleden is dat ik een blog heb geschreven, dus hoog tijd voor een nieuwe. We zijn de laatste weken lekker druk geweest. Met kinderen die vakantie hadden, auntie’s die op vakantie gaan en veel medische dingen, krijg ik mijn week lekker vol. Soms zo vol dat ik gewoon vergeet om met 3 kids naar de mondhygiëniste te gaan. (schaam)
De kinderen hadden in juli drie weken vakantie: ‘wintervakantie’. Net voor de vakantie zijn de units veranderd. Ze zijn nu op leeftijd ingericht. Dus we hebben nu 1 jongens unit, een oudere meiden unit, een baby unit, en een gemengde unit met alle jongere kinderen. Dus voordat de vakantie begon moesten wij de units verdelen, zodat we met 2 personen allemaal onze eigen unit zou hebben. Mijn eerste keus ging uit naar de jongens unit en verder hadden er weinig die unit als 1e keus, dus die was voor mij. Dus dat betekende dat ik samen met Anja 3 weken lang, 3 dagen in de week van 10 uur ‘s morgens tot 2 uur ’s middags en 2 dagen in de week van 10 uur ’s morgens tot 5 uur ’s middags de jongens mocht vermaken. En dat was een leuke uitdaging. De eerste maandag zijn we sportief begonnen: exercisen op het soccerfield. Maar aangezien het soccerfield behoorlijk blank stond zijn we maar verhuisd naar het grasveld voor het huis. Daar hebben we oefeningen gedaan, rondjes gerend, tafeltennis gespeeld en heel veel potjes rugby gespeeld. Verder hebben we tijdens deze drie weken verschillende dingen met de jongens gebakken. Onder andere zelf saucijzen broodjes maken en ‘auntie Anja broodjes’. Dit zijn broodjes die Anja geïntroduceerd heeft. Heel makkelijk en erg geliefd zowel bij de kinderen als bij ons. In de laatste week zijn we met alle oudste kids wezen mountainbiken. Het was voor de jongste kids die we mee hadden eigenlijk te zwaar. Maar ze hebben volop genoten en het was een zeer geslaagde dag! We zijn de vakantie prima doorgekomen en ik heb er van genoten.
In de eerste week van de vakantie werd een van de jongste jongens ziek. Maandag had hij al een aantal keer geklaagd over pijn in zijn knie. Dinsdagmorgen kwam ik beneden. Hij stond bij de voordeur, zag behoorlijk wit en stond te trillen. Hij kon zijn been niet goed belasten en gaf pijn in zijn knie aan. Ik had zijn temperatuur gemeten maar die was normaal. Rond etenstijd vertrouwde ik het niet en heb zijn tempratuur nog een keer gemeten en die was in korte tijd gestegen tot bijna 40 graden. Na overleg met de andere auntie’s heb ik direct de huisarts gebeld maar die was er niet, dus de assistente verwees ons door naar de spoedeisende hulp in het Hottentot Holland ziekenhuis.
We kwamen daar aan en hebben van ’s middags 1 uur tot eind van de middag ong 5 uur zitten wachten. Toen werden we eindelijk gezien door een dokter. Deze vertrouwde het niet en wilde hem in ieder geval 1 nacht houden. Ze heeft toen direct bloed geprikt en we moesten foto’s laten maken van zijn knie. Op radiologie hebben ze foto’s gemaakt van zijn knieën, heupen en voeten. Maar alles zag er normaal uit.
Ons werd verteld dat we op de spoedeisende hulp moesten wachten. Als er een bed vrij zou komen op de kinderafdeling zou hij daar heen mogen en anders moesten we de hele nacht op de spoedeisende hulp blijven zitten. Met dat in ons vooruitzicht ben ik rond 8 uur maar even naar huis gereden om mij om te kleden en wat te eten. Met een tas vol met spullen voor J. ben ik weer terug gegaan, klaar voor een nacht op een stoel zitten. De huismoeder van zijn unit wilde hem graaf even zien dus die is met mij mee gereden, en werd na flink praten toegelaten op de spoedeisende hulp om hem even te zien. Toen is Wilma met de huismoeder weer naar huis gegaan. Toen Wilma weg was werden we geroepen en kreeg hij gelukkig een bed op de kinderafdeling. Dit was ongeveer rond 10 uur. Ik kreeg een gemakkelijke stoel naast zijn bed. De hele afdeling lag vol met baby’s. J. was de oudste. Ik heb toen Wilma gebeld dat ze niet terug hoefde te komen en dat ze me beter de volgende morgen af kon komen lossen. Alle moeders van de baby’s waren Afrikaanse vrouwen dus het was een behoorlijk gekakel in een taal die ik niet verstond.
Rond 12 uur stonden alle moeders van de baby’s op en vroegen of ik met hun wilde bidden. We gingen allemaal in een rondje staan en hielden elkaars handen vast. Een van de moeders legde uit hoe ze het altijd deden. Ze begonnen met allemaal hun eigen gebed in hun eigen taal. Daarna als iedereen klaar was bad iedereen in zijn eigen taal het onze Vader. Dus we gingen allemaal hard op bidden in onze eigen taal. Dit was heel indrukwekkend en echt heel mooi om mee te maken. Iets wat ik nooit meer zal vergeten.
Die nacht was een gebroken nacht. J. was regelmatig wakker en had hoge koorts. En slapen in een stoel is ook niet heel gemakkelijk. Maar J. zorgde goed voor mij. Halverwege de nacht zei hij dat ik wel een stuk van zijn kussen mocht gebruiken. Dus hij schoof op en ik mocht daar met mijn hoofd op liggen. Om 5 uur ’s ochtends kwamen de zusters en moest iedereen opstaan. Ik moest J. gaan badderen met lauw water want zijn temperatuur was nog steeds te hoog. Om 8 uur werd ik afgelost door Wilma. Dus toen ben ik maar eerst mijn bed ingegaan.
J. moest langer blijven dan verwacht. De ontstekingswaarden in zijn bloed waren te hoog en zijn temperatuur bleef pieken. We hebben elkaar telkens afgelost. Die dag ben ik met wat huismoeders, zijn zussen en wat jongens van de unit naar het bezoek uur geweest. Dit vond hij erg leuk. De tweede nacht had hij beter geslapen en was zijn temperatuur gezakt. Dus die dag erna mocht hij nadat de dokter was geweest gelukkig naar huis. Maar toen moest hij nog 5 dagen medicijnen innemen en dat ging niet van harte. Ik heb regelmatig een gevecht met hem gehad. Hij lied de medicijnen zo weer zijn mond uit lopen. Toen hebben we hem maar opgepakt en gezegd dat we terug gingen naar het ziekenhuis. Toen we halverwege de gang waren heeft hij ze toch maar ingenomen. De dagen daarna was hij erg boos en agressief. Om het minste of geringste flipte hij, en dan moest je een al schoppende, slaande en bijtende jongen naar zijn kamer brengen. En dat vraagt veel energie van je zelf, maar ik vind het ook een leuke uitdaging om daar mee te dealen. Het gaat gelukkig weer helemaal goed met hem.
Afgelopen vrijdag hebben Anja, Eline en ik de Tafelberg beklommen. Aan het begin van de dag lag de berg in de wolken, maar tegen de tijd dat we begonnen trok de bewolking helemaal weg en hadden we prachtig weer. De heenweg hebben we vanaf de kabelbaan geklommen en dat was de lange weg. Het was een pittige klim maar zeker de moeite waard. Onderweg zagen we echt prachtige natuur en mooie uitzichten. Na 3 uur hadden we de top van de Tafelberg bereikt. Het was helder dus we hadden een prachtig uitzicht. En het was ook heel gezellig, zoals het meestal is. We hebbe dikke lol gehad onderweg en eigenlijk gewoon de hele dag. De terugweg viel ons nog aardig tegen. Het naar beneden lopen is op een hele andere manier zwaar dan naar boven lopen/klimmen. Iedere keer het volle gewicht opvangen op je voeten en knieën is best pittig. Omhoog wordt je conditie op de proef gesteld en de terugweg je spieren. Op het eind waren onze spieren zo moe dat we tegen elkaar zeiden dat we niet meer moesten lachen want dan ga je gewoon wankelen. :p
Het was een lange maar zeer geslaagde dag! Ik ben blij dat we het gedaan hebben.
Over 3 weken hopen onze familie en vrienden al te komen. De tijd gaat super hard. Ze zullen eerst een week hier in Goeie Hoop overnachten, en daarna gaan we op reis. Het is heel dubbel, het is super leuk om hun weer te zien en ik heb ook echt zin om op vakantie te gaan. Maar dat betekend ook dat we hier afscheid moeten nemen en dat is echt niet leuk.! Dus deze laatste 4 weken gaan we nog volop genieten!!
Ik wil iedereen hartelijk bedanken voor de kaarten en pakketjes die ik de afgelopen tijd heb gehad. Echt super leuk!
Heel veel liefs, Fennande
PostNet suite 80
Private bag X4
Gordons bay 7151
South Africa
Ik zag dat het al weer een hele tijd geleden is dat ik een blog heb geschreven, dus hoog tijd voor een nieuwe. We zijn de laatste weken lekker druk geweest. Met kinderen die vakantie hadden, auntie’s die op vakantie gaan en veel medische dingen, krijg ik mijn week lekker vol. Soms zo vol dat ik gewoon vergeet om met 3 kids naar de mondhygiëniste te gaan. (schaam)
De kinderen hadden in juli drie weken vakantie: ‘wintervakantie’. Net voor de vakantie zijn de units veranderd. Ze zijn nu op leeftijd ingericht. Dus we hebben nu 1 jongens unit, een oudere meiden unit, een baby unit, en een gemengde unit met alle jongere kinderen. Dus voordat de vakantie begon moesten wij de units verdelen, zodat we met 2 personen allemaal onze eigen unit zou hebben. Mijn eerste keus ging uit naar de jongens unit en verder hadden er weinig die unit als 1e keus, dus die was voor mij. Dus dat betekende dat ik samen met Anja 3 weken lang, 3 dagen in de week van 10 uur ‘s morgens tot 2 uur ’s middags en 2 dagen in de week van 10 uur ’s morgens tot 5 uur ’s middags de jongens mocht vermaken. En dat was een leuke uitdaging. De eerste maandag zijn we sportief begonnen: exercisen op het soccerfield. Maar aangezien het soccerfield behoorlijk blank stond zijn we maar verhuisd naar het grasveld voor het huis. Daar hebben we oefeningen gedaan, rondjes gerend, tafeltennis gespeeld en heel veel potjes rugby gespeeld. Verder hebben we tijdens deze drie weken verschillende dingen met de jongens gebakken. Onder andere zelf saucijzen broodjes maken en ‘auntie Anja broodjes’. Dit zijn broodjes die Anja geïntroduceerd heeft. Heel makkelijk en erg geliefd zowel bij de kinderen als bij ons. In de laatste week zijn we met alle oudste kids wezen mountainbiken. Het was voor de jongste kids die we mee hadden eigenlijk te zwaar. Maar ze hebben volop genoten en het was een zeer geslaagde dag! We zijn de vakantie prima doorgekomen en ik heb er van genoten.
In de eerste week van de vakantie werd een van de jongste jongens ziek. Maandag had hij al een aantal keer geklaagd over pijn in zijn knie. Dinsdagmorgen kwam ik beneden. Hij stond bij de voordeur, zag behoorlijk wit en stond te trillen. Hij kon zijn been niet goed belasten en gaf pijn in zijn knie aan. Ik had zijn temperatuur gemeten maar die was normaal. Rond etenstijd vertrouwde ik het niet en heb zijn tempratuur nog een keer gemeten en die was in korte tijd gestegen tot bijna 40 graden. Na overleg met de andere auntie’s heb ik direct de huisarts gebeld maar die was er niet, dus de assistente verwees ons door naar de spoedeisende hulp in het Hottentot Holland ziekenhuis.
We kwamen daar aan en hebben van ’s middags 1 uur tot eind van de middag ong 5 uur zitten wachten. Toen werden we eindelijk gezien door een dokter. Deze vertrouwde het niet en wilde hem in ieder geval 1 nacht houden. Ze heeft toen direct bloed geprikt en we moesten foto’s laten maken van zijn knie. Op radiologie hebben ze foto’s gemaakt van zijn knieën, heupen en voeten. Maar alles zag er normaal uit.
Ons werd verteld dat we op de spoedeisende hulp moesten wachten. Als er een bed vrij zou komen op de kinderafdeling zou hij daar heen mogen en anders moesten we de hele nacht op de spoedeisende hulp blijven zitten. Met dat in ons vooruitzicht ben ik rond 8 uur maar even naar huis gereden om mij om te kleden en wat te eten. Met een tas vol met spullen voor J. ben ik weer terug gegaan, klaar voor een nacht op een stoel zitten. De huismoeder van zijn unit wilde hem graaf even zien dus die is met mij mee gereden, en werd na flink praten toegelaten op de spoedeisende hulp om hem even te zien. Toen is Wilma met de huismoeder weer naar huis gegaan. Toen Wilma weg was werden we geroepen en kreeg hij gelukkig een bed op de kinderafdeling. Dit was ongeveer rond 10 uur. Ik kreeg een gemakkelijke stoel naast zijn bed. De hele afdeling lag vol met baby’s. J. was de oudste. Ik heb toen Wilma gebeld dat ze niet terug hoefde te komen en dat ze me beter de volgende morgen af kon komen lossen. Alle moeders van de baby’s waren Afrikaanse vrouwen dus het was een behoorlijk gekakel in een taal die ik niet verstond.
Rond 12 uur stonden alle moeders van de baby’s op en vroegen of ik met hun wilde bidden. We gingen allemaal in een rondje staan en hielden elkaars handen vast. Een van de moeders legde uit hoe ze het altijd deden. Ze begonnen met allemaal hun eigen gebed in hun eigen taal. Daarna als iedereen klaar was bad iedereen in zijn eigen taal het onze Vader. Dus we gingen allemaal hard op bidden in onze eigen taal. Dit was heel indrukwekkend en echt heel mooi om mee te maken. Iets wat ik nooit meer zal vergeten.
Die nacht was een gebroken nacht. J. was regelmatig wakker en had hoge koorts. En slapen in een stoel is ook niet heel gemakkelijk. Maar J. zorgde goed voor mij. Halverwege de nacht zei hij dat ik wel een stuk van zijn kussen mocht gebruiken. Dus hij schoof op en ik mocht daar met mijn hoofd op liggen. Om 5 uur ’s ochtends kwamen de zusters en moest iedereen opstaan. Ik moest J. gaan badderen met lauw water want zijn temperatuur was nog steeds te hoog. Om 8 uur werd ik afgelost door Wilma. Dus toen ben ik maar eerst mijn bed ingegaan.
J. moest langer blijven dan verwacht. De ontstekingswaarden in zijn bloed waren te hoog en zijn temperatuur bleef pieken. We hebben elkaar telkens afgelost. Die dag ben ik met wat huismoeders, zijn zussen en wat jongens van de unit naar het bezoek uur geweest. Dit vond hij erg leuk. De tweede nacht had hij beter geslapen en was zijn temperatuur gezakt. Dus die dag erna mocht hij nadat de dokter was geweest gelukkig naar huis. Maar toen moest hij nog 5 dagen medicijnen innemen en dat ging niet van harte. Ik heb regelmatig een gevecht met hem gehad. Hij lied de medicijnen zo weer zijn mond uit lopen. Toen hebben we hem maar opgepakt en gezegd dat we terug gingen naar het ziekenhuis. Toen we halverwege de gang waren heeft hij ze toch maar ingenomen. De dagen daarna was hij erg boos en agressief. Om het minste of geringste flipte hij, en dan moest je een al schoppende, slaande en bijtende jongen naar zijn kamer brengen. En dat vraagt veel energie van je zelf, maar ik vind het ook een leuke uitdaging om daar mee te dealen. Het gaat gelukkig weer helemaal goed met hem.
Afgelopen vrijdag hebben Anja, Eline en ik de Tafelberg beklommen. Aan het begin van de dag lag de berg in de wolken, maar tegen de tijd dat we begonnen trok de bewolking helemaal weg en hadden we prachtig weer. De heenweg hebben we vanaf de kabelbaan geklommen en dat was de lange weg. Het was een pittige klim maar zeker de moeite waard. Onderweg zagen we echt prachtige natuur en mooie uitzichten. Na 3 uur hadden we de top van de Tafelberg bereikt. Het was helder dus we hadden een prachtig uitzicht. En het was ook heel gezellig, zoals het meestal is. We hebbe dikke lol gehad onderweg en eigenlijk gewoon de hele dag. De terugweg viel ons nog aardig tegen. Het naar beneden lopen is op een hele andere manier zwaar dan naar boven lopen/klimmen. Iedere keer het volle gewicht opvangen op je voeten en knieën is best pittig. Omhoog wordt je conditie op de proef gesteld en de terugweg je spieren. Op het eind waren onze spieren zo moe dat we tegen elkaar zeiden dat we niet meer moesten lachen want dan ga je gewoon wankelen. :p
Het was een lange maar zeer geslaagde dag! Ik ben blij dat we het gedaan hebben.
Over 3 weken hopen onze familie en vrienden al te komen. De tijd gaat super hard. Ze zullen eerst een week hier in Goeie Hoop overnachten, en daarna gaan we op reis. Het is heel dubbel, het is super leuk om hun weer te zien en ik heb ook echt zin om op vakantie te gaan. Maar dat betekend ook dat we hier afscheid moeten nemen en dat is echt niet leuk.! Dus deze laatste 4 weken gaan we nog volop genieten!!
Ik wil iedereen hartelijk bedanken voor de kaarten en pakketjes die ik de afgelopen tijd heb gehad. Echt super leuk!
Heel veel liefs, Fennande
PostNet suite 80
Private bag X4
Gordons bay 7151
South Africa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
