Hulp bieden aan een klein topje van de ijsberg.

Lieve allemaal,

Het is al weer heel wat weekjes geleden dat ik een blog heb geschreven, dus het wordt hoog tijd. We zitten hier al weer 2 maand. De tijd gaat echt super snel. Er is echt weer heel veel gebeurd afgelopen weken. We hebben veel verschillende situaties gezien met kinderen maar ook met ouders van de kinderen. Dat geeft regelmatig een leuke maar soms ook minder leuke uitdaging.

We hebben een behoorlijke wisseling van het team upstairs gehad. Er zijn in de afgelopen weken 3 vrijwilligers weg gegaan en 3 nieuwe vrijwilligers gekomen. Dat is toch wel weer even wennen. Met een lach maar ook een traan afscheid genomen. En ik kan je vertellen, dat is echt niet leuk! We hebben aankomende 2 weken nog 1 wisseling. Volgende week komt er nog een nieuwe vrijwilliger en over 2 weken gaat er nog een naar huis. En dat wordt een zwaar afscheid. Dan hebben we de komende maanden een vast team en zijn wij de eerste die weg gaan :o

Dat het leven hier in Afrika niet altijd veilig is, dat zagen we zondag een paar weken geleden. ’s Avonds reden Elsbeth (ander auntie) en ik met de oudste pubers naar de kerk. Vanuit de verte zagen we al meerdere zwaailichten en gelijk zat iedereen dan ook netjes, met gordel om, in de auto. Dichtbij gekomen bleek al snel wat er aan de hand was. Een aantal politieauto’s en een ambulance stonden netjes geparkeerd rondom een man die daar op de grond lag, met daarom heen een uitgelopen krottenwijk. Omdat het niet afgeschermd was, konden we het slachtoffer duidelijk zien en zagen we dat hij was neergeschoten, met dodelijke afloop. Dat het een dodelijke afloop was, hoorde we van R. R. herkende namelijk de witte plakkers op het lichaam van de man, die de schotwonden kernmerken. Dit had hij vaker gezien. Heftig. Maar wat een ellende gebeurd er in dit land, en je kunt maar een heel klein deeltje helpen. Het is echt maar een topje van de ijsberg, en meer kun je ook niet.

Ik doe sinds een paar weken ook alle medische dingen. Er is altijd 1 persoon met deze taak en ik mag het deze periode doen. Ik vind het echt leuk om te doen. De taak bestaat uit verschillende dingen. Iedere dinsdag avond moet ik medicijnen die gebruikt worden ronddelen. We hebben op dit moment 1 kind die medicijnen gebruikt en 1 kind die een puf gebruikt voor astma. Verder moet ik de medische dossiers bijhouden en bijwerken. Ik heb afgelopen week alle kinderen weer gewogen en gemeten, en dat vinden de kinderen ook helemaal niet erg. Vooral de jongens vinden het leuk om lekker stoer te doen over hoe lang en hoe zwaar ze zijn. Nu moeten we de komende week met alle kids naar de tandarts. We hebben eindelijk afspraken kunnen maken na heeeeel vaak gebeld te hebben. Dus woensdag morgen beginnen we met de 5 kinderen die (behoorlijke) klachten hebben.
Op dit moment is hier 1 meisje die hiv positief is, en met haar moeten we 1 keer in de 2 a 3 maanden naar de kliniek. Dat was afgelopen donderdag weer aan de beurt. Ik zou met haar gaan met een andere auntie die al een keer eerder was geweest. Maar ik kon helaas niet mee omdat ik ziek was. Echt heel jammer. Maar ja niks aan te doen, en de volgende ronde is het mijn beurt.

Ouders van de kinderen maken het de kinderen, maar ook ons als medewerkers hier niet altijd even makkelijk. Zo is er een moeder van een van de jongste kinderen. We zien meestal van een afstandje al of ze ‘goed’ is of niet. Soms hangt er een vreselijke lucht van drugs om haar heen. We hebben nu de regel dat ze haar kind voorlopig niet mag zien omdat ze zich te vaak slecht gedragen heeft tijdens het bezoek. Dan is het onze taak om haar te vertellen dat ze haar kind niet mag zien en om haar weer weg te sturen. En dat is moeilijk. Dan begint ze te huilen en te schreeuwen tegen ons. En dan voelt het heel onnatuurlijk om een huilende moeder bij haar kind vandaan te houden, maar we kunnen en mogen niet anders.
Een andere moeder beloofd telkens dat ze haar kinderen op komt halen, en dan komt ze toch niet. Ook vorige week zou ze komen om haar zoon en dochter op te halen voor de vakantie. De vakantie was bijna voorbij en de kinderen waren nog steeds bij Goeie Hoop. Op een middag ging het mis. R. kreeg straf en dat was de druppel die de emmer deed overlopen. Hij kwam hardt huilend naar boven. Hij huilt eigenlijk nooit dus ik heb hem op schoot genomen en hem uit laten huilen. Toen kwam het eruit. Hij wou naar zijn moeder. We waren net in gesprek toen hij naar beneden werd geroepen door zijn huismoeder. Hij ging verdrietig naar beneden. Een kwartier later riep die mij onder aan de trap. Ik ging naar hem toe en hij vroeg: ‘kun je de gate voor me open doen?’ Ik had meteen in de gaten hoe laat het was, hij wilde weg lopen. Dus ik heb gezegd dat ik niet de gate open ging doen maar dat we eerst gingen praten. Maar dat gebeurde niet. Hij zei dat die zelf ook wel wist hoe die de gate open moest krijgen en daar ging die. Ik ben met Elsbeth met de auto erachteraan gereden. Toen we naast hem reden zijn we gestopt en aan de kant van de weg gaan zitten. Hij kwam tussen ons in zitten en hij zei dat hij auntie Ida wilde bellen. We hebben gezegd dat hij als we terug bij Goeie Hoop waren mocht bellen. Onderweg naar huis kwamen we Ida net tegen en kon hij dus met haar praten bij Goeie Hoop. Op dat moment konden we niks voor hem doen, maar de volgende morgen heb ik met hem een mail naar zijn moeder geschreven. Hij kon er alles inzetten wat die dacht en voelde. De volgende dag stonden moeder en zus op de stoep om R. en zijn zusje op te halen voor het weekend. Ohh wat was hij blij.!

Zo is er geen een dag hetzelfde hier bij Goeie Hoop. Er gebeurd echt van alles, en leer ik hier heel veel! Ik geniet nog steed volop! Ik stop er mee voor nu, meer van de gebeurtenissen bewaar ik voor een volgende blog.

Lieve groetjes uit Zuid Afrika,
Fennande

Ps. Het is erg leuk om hier post te krijgen ;) ons adres is:
PostNet suite 80
Private bag X4
Gordons bay 7151
South Africa